Hiç çaba harcamadan yazmış gibi görünen yazarları seviyorum

Bir edebiyatçı olarak, “şu yazarları beğeniyorum, şu yazarları beğenmiyorum,” demek anlamsız geliyor. “Şu yazarın şu kitabındaki tekniği bana yeni ufuklar açtı,” “Şu yazarın şu kitabındaki üslubu o kadar kötüydü ki, bana ne yapmamam gerektiğini hatırlattı,” “Şu yazarın şu kitabındaki kurgusu takdire değer; benim de daha mücadele gerektiren kurgular denemem gerek,” demeyi tercih ediyorum.

Kısaca, bir yazarı beğenmek ya da beğenmemekten daha çok, o yazarın edebiyata – ve bana – ne gibi katkılarda bulunduğuna bakıyorum. Bana bir duygu, bir teknik öğreten, bir ufuk açan, ve en önemlisi ilham veren yazarların eserlerini tekrar tekrar okuyorum. Özellikle, sanki hiç çaba harcamadan yazmış gibi görünen yazarları takdir ediyorum. En güzel romanlar, öylesine, çala kalem yazılmış duygusu veren, ama arkasında büyük emekler yatan romanlar benim için.